Eigenlijk heb ik toch wel een relaxed leventje. Vier dagen per week naar school met pietluttige uurtjes waarvan je denkt 'serieus?'. Of zeg je van nee. Dat kan namelijk ook, dan ga je gewoon helemaal niet. Maar zo braaf als ik dan ben laat ik afentoe mijn kop nog op school zien als een teken van leven. Zit ze makkelijk lijkt me, toch?
Nou zat ik mij laatst bij Daisy te vervelen (no worries = computerles). Zeg Lin ineens 'ik ga'. Allereerst drong het nog niet echt door, stond zelf op standby ipv. de computer geloof ik. Maar toen sloeg het als een tang op een varken, is Lin niet mijn treinbuddie? En verdomd, inderdaad. Dus ik erachteraan natuurlijk. Waren weer eens veel te laat van school weggegaan, whoops. Exact 5 minuten om naar de trein te rennen, dus wij denken van: RENNEEE. En we hebben gerend, gesprint, gestruikeld, gepauzeerd (dat dan weer wel..) en we gingen er met de sokken in (geweldige zin, vind je niet?). Onder de hefboom doorgesjeesd (nee, geen suïcidale neigingen) en hou je hart vast: we hebben de trein nog gehaald ook. Wel een paar aparte blikken opgevangen van de treinconducteurs over onze lobsterheads. Niet echt best he. Maargoed, je moet er wat voor over hebben. Waren we tenminste een half uur eerder thuis !
XX Mous
Mijn hondje Amber!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten